Als ik een nieuwe accommodatie zie dan loop ik altijd vol van dankbaarheid. 'Wie ben ik dat ik zoiets moois mag meemaken?'

Dat had ik dus ook bij de nieuwste nieuwe accommodatie. Omdat er geen lichtkoepels meer zijn is het er wel een beetje donker en als je er alleen zit moet je constant heen en weer springen want anders gaat het licht uit. (Je moet wat over hebben voor zuinigheid!) Maar het is een kniesoor die over dit soort kinderziekten valt.

In de ruim veertig jaar dat ik bij SKV zit ben ik al diverse keren volgelopen met dankbaarheid over een nieuwe accommodatie. Van die koude hokken van de Oude Bennekomseweg naar de nieuwe kleedkamers op De Zoom was voor mij zelfs een cultuurshock. Natuurlijk liepen we al gauw door de 'Wet van de remmende voorsprong' hopeloos achter bij andere nieuwe accommodaties. Als je het nieuwste hebt komen er na jou altijd weer verenigingen met het nieuwste van het nieuwste. Dat gaat tot in de eeuwigheid zo door. Voorlopers lopen bij accommodaties op den duur altijd achter.

Toen op de Oude Bennekomseweg die kleine kraantjes waar 's winters kleine ijsdruppeltjes uit sijpelden voorzien werden van warm water stikte ik ook daardoor bijna van dankbaarheid. Nu zijn die zinken troggen met die kraantjes met ijswater pure nostalgie. Toen wekte het bij ons geen gevoelens van genot op. Integendeel: ze waren dé-erectificerend.

Toen we bij het eerste clubhuis 'Het Vriendenhuis' kleedkamers kregen heb ik nooit een gevoel van dankbaarheid gekend omdat die niet gebruikt mochten worden door ons-van-de-lagere-elftallen. Dat was selectieluxe! En de overgang van de pomp onder de eikenboom naar de stenen kleedkamers aan de Oude Bennekomseweg, in 1956, heb ik niet meegemaakt. Maar aan de oude foto's te zien was het toen ook een en al dankbaarheid wat de klok sloeg.

Thuis had in die tijd bijna niemand een badkamer. Wij gingen tenminste elke zaterdag in een zinken teiltje met wam water. Toen ik in Wageningen kwam werd het zinken teiltje het badhuis op de hoek van de Rustenburg en de Veerstraat. Schuin tegenover het oude zwembad. Een keer per week bij SKV na de wedstrijd met koud water vernikkelen en een keer zingen in het badhuis. Daar heb ik nog wel wat nostalgische gevoelens liggen. Want in dat oude badhuis kreeg je voor een dubbeltje wat warmte in je leven.

Het Wageningse badhuis ± 1960

Wordt vervolgd.

BLEDDER