Nadat in september 1961 Bledder vijf leden van Sela (SSR ) in Bennekom bij secretaris Gerard La Maitre als lid van SKV had opgegeven ging het broeien op de sociëteit in de Kromme Hoek. Eigenlijk wilden ze een eigen club oprichten maar de KNVB was onverbiddelijk: een nieuwe club moest starten met minimaal 3 elftallen in de competitie. Daarom meldde de groep zich aan bij SKV om in 1964 als SKV 7 in de competitie ingedeeld te worden. Omdat men al een eigen shirt ontworpen had, wit met een diagonale paarse band, speelde SKV 7 vanaf die tijd in die afwijkende shirt onder de wensnaam FC Sela. De eerste leider werd Johnny Elands.
Maar al snel was het hek van de dam, de beer los, er geen houden meer aan. Binnen enkele jaren waren er 63 Sela leden verdeeld over 3 elftallen. FC Sela 3 (SKV 14) had alleen al 30 spelers. Dat was een vergaarbak van studenten die om de week naar huis gingen. Meestal voor de was, en was het niet voor de was dan was het wel om slappe was te halen. Bekende namen van het eerste uur waren Peter Doelman, Adriaan Verspuy, André Boon, Job Vis en al die andere namen die nog wel ergens diep in de hersensschors verborgen zitten van veel oudere jongeren van SKV. Humphrey Toorop, Jan Omvlee en Boudewijn Rip stroomden door naar SKV 1. Harry Rietberg kon dat ook maar wilde dat niet. Sjerp Sipkema, was nog een tijd materialenman. Anderen werden pupillenleider. Later doken ook de namen op van Piet de Visser en Floris van Tilburg. Niet als voetballers maar wel als deskundige leiders.
Omdat ik al gestopt was als speler vroeg Peter Doelman mij om leider te worden van FC Sela 2. Het eerste jaar was dat SKV 9, later werd dat SKV 10 en daarna weer een paar jaar SKV 9.
Verzorger Maas van de Treffers die bij de bekerwedstrijd tegen NEC een bal van de doellijn kopte moet dat afgekeken hebben van mijn elftal want Kees Knook haalde dezelfde streek al meer dan vijfentwintig jaar daarvoor uit toen hij net gewisseld was en nog naast het doel stond. Dat was lachen. Ook toen de scheidsrechter (Gijs van Veenendaal zegt mijn afnemend geheugen) vlak daarop de tegenstander als vergeldingsmaatregel voor niets een penalty gaf.
Van dit soort grappen moest meestal de lol komen want voetbaltechnisch waren wij niet kampioenschapwaardig. Ook kan ik mij niet herinneren dat ik met dit elftal ooit zonder treurig gevoel bij ESA de parkeerplaats heb verlaten. Toch hadden wij een veel intelligenter elftal dan al die teams van ESA waartegen wij verloren hebben bij elkaar. Mijn rechtsbuiten Gert-Jan Hiddink werd later professor in Wageningen. Mijn keeper Aalt Dijkhuizen presteerde datzelfde maar liet het daar niet bij. Hij is als voorzitter van het college van bestuur al jarenlang de belangrijkste man bij de WUR. Verder zijn ze bijna allemaal ingenieur geworden. Sommigen haalden de top in het bedrijfsleven en anderen doen of deden belangrijk werk in ontwikkelingslanden of aan een of andere universiteit. En toch nooit winnen van ESA.
Het blijft een treurige zaak.
Daarover de volgende keer meer.
BLEDDER
