Het personeel van de voetbalschoenenfabriek Quick heeft in Hengelo nog een tijdlang verwoede pogingen gedaan om de kwaliteitsschoenen op de markt te houden. Toen Marco van Basten in Italië ging voetballen kwam er weer een concurrent bij: Diadora. Maar de doodklap kwam toen Wim Rip plotseling op De Zoom met Nike's kwam.

De halve jeugd volgde zijn slechte voorbeeld tot woede van hun ouders: binnen drie maanden waren de hippe Amerikaanse voetbalschoenen finaal bij de zool afgescheurd. Dat krijg je wanneer een voetbaldebiel land kiksen gaat maken. Hier past letterlijk 'schoenmaker blijf bij je leest'. Basketbalschoen en honkbalschoenen was hun corebusiness. Intussen moesten wel de mannen in Hengelo het hoofd buigen tegen zoveel infantiel geweld. Onze Quickies verdwenen van de aardbodem.

Onlangs las ik in de krant dat de Quick voetbalschoen wedergeboren wordt. Ik kreeg het warm van nostalgie. Zag weer die speciale veters: zwart met zilvergrijze draden. Men verwacht niet alleen een zegetocht door Nederland, maar ook door Duitsland en Italië. De schoenen worden in elkaar genaaid in, hoe kan het anders, Zuid-Korea. Het WK-land met goedkope lonen. Quick is terug en met Quick de nostalgie. De voetbalschoen heet daarom ook de Quick Nostal.

Alleen is er voor Wageningen een probleem: schoenmaker Slotboom bestaat niet meer. Ik kan niet meer even bij de vader van Nees achterom lopen naar het schuurtje en Wout van Ginkel zal geen Johan Slotboom meer zien staan met een doos onder de arm bij het trainingsveld.

En Mark van Smaalen? Die moet zijn maat 48 op bestelling laten maken. Als ze klaar zijn krijgt hij een briefje dat hij ze op kan halen in Seoel.

BLEDDER