De bouw van het nieuwe clubhuis was van een andere orde dan spijkerstrekken met een stel junioren aan de Costerweg. Er werd een gedegen organisatie opgezet. Lassers, schilders, metselaars, timmerlieden, elektriciens en zelfs een projectleider waren wel in eigen gelederen te vinden. Daarnaast moest er natuurlijk een aannemersbedrijf komen voor het grotere werk. Bijvoorbeeld het plaatsen van de spanten en andere ingewikkelde constructies. Verder hebben honderden leden hand- en spandiensten verleend.
Ook van de studentenafdeling, zoals FC SELA inmiddels genoemd werd. Aangezien er onder de studenten, uiteraard, geen vaklieden op bouwgebied zaten mochten zij het domme werk doen. En daar was er veel van! Graven, sjouwen, kruien, beton storten, noem maar op.
Het ijzeren geraamte van het clubhuis op De Zoom staat fier overeind tussen de kleedkamers. Aan de doelnetten is te zien dat er toen al gevoetbald werd op het nieuwe sportpark.
Wie waren destijds al die leden die uitblonken in zelfwerkzaamheid? Teveel om op te noemen. Laat ik een tip van de sluier oplichten. De meesten die toen zichzelf voor SKV uit de naad liepen deden dat ook bij de renovaties die later aan de accommodatie verricht moesten worden. Toen waren ze twintigers, dertigers en ouder. Nu zijn ze vijftigers, zestigers tot en met tachtigers. Blijkbaar is de vereniging wel verjongd maar de zelfwerkzaamheid nauwelijks. Of dit pessimistische prietpraat is van een zure columnist zal blijken bij de komende verbouwing.
In ieder geval was na heel veel zwoegen in augustus 1973 de kale ruimte tussen de haaks op elkaar staande kleedkamers en berghokken op een fantastische wijze ingevuld met een luxe clubhuis. Iets wat in die tijd zijn weerga, in de regio in ieder geval, niet kende. Op 18 augustus 1973 werd het clubhuis feestelijk geopend. SKV kon gaan groeien. Tegen de sombere verwachtingen van veel leden in gebeurde dat ook. De somberaars vonden dat De Zoom te ver weg lag van de bebouwde kom. Dat de jeugd zou kiezen voor clubs met een minder afgelegen locatie, zonder de gevaarlijke Diedenweg die overgestoken moest worden. Niets bleek minder waar.
Binnen een mum van tijd, in nog geen tien jaar, groeide de seniorenafdeling van 7 elftallen tot maar liefst 16 elftallen. Met de opstormende jeugd hadden we zo rond 1980 meer dan 40 elftallen. Ja, elftallen want ook de pupillen speelden over hele velden in elftallen. Vaak zelfs in vijftientallen!
In de jaren 80 ging SKV-voetbal zo op in de vaart der volkeren dat er 'zelfs' damesvoetbal kwam dat echter twee keer (de tweede keer waren het studentes) niet levensvatbaar bleek.
Heel anders ging dat met het G-voetbal. Maar daarover een andere keer meer.
BLEDDER
